Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου είναι το πρώτο και νομίζω το μόνο που τελικά έκλεισε το 2010, όταν το ΥΠ.Ε.Π.Θ. αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το πεδίο των Περιφερειακών Θεάτρων. Η απόφαση του Υπουργείου σε συνδυασμό με τους χειρισμούς του Δήμου Ροδίων, οδήγησαν τελικά στο κλείσιμο του ήδη ανενεργού από καιρό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., με σκοπό να απορροφηθεί αυτό από κάποιον άλλον οργανισμό του νησιού ή της περιφέρειας. Κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Το ζήτημα είναι ότι από τότε που έκλεισε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., το καταπληκτικό κτίριο του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου ρημάζει. Από τις λίγες πληροφορίες στο site του Υπουργείου (πολύ λίγα στοιχεία υπάρχουν online για το Θέατρο) βρίσκω τα εξής:
Tο Εθνικό Θέατρο Ρόδου κυριαρχεί με τον όγκο του στην Πλατεία Δημαρχείου και είναι μοναδικός συνδυασμός “διεθνούς στυλ” και “φασιστικού στυλ”. Αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα δείγματα κανναβικής τεχνολογίας (Finta pietra) και υαλοπλίνθων, σε ελληνικό έδαφος. Εντυπωσιακή είναι η σκηνή του με το μεγάλο βάθος και ύψος. Διαθέτει επίσης μεγάλη αίθουσα εξώστη, θεωρεία για επισήμους, φουαγιέ και μπαρ. Κτίσθηκε το 1937, από άγνωστο αρχιτέκτονα και ονομαζόταν “Teatro Puccini”. Το κτήριο στην εποχή του ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα θέατρα, ικανό να φιλοξενεί ακόμα και όπερες (όπως και φιλοξένησε).
Όταν έμαθα για την τοποθέτησή μου στη Ρόδο, δεν ήξερα ότι το Θέατρο δε λειτουργεί, νόμιζα ότι θα μπορώ να βλέπω παραστάσεις. Το Σεπτέμβριο που έφτασα στο νησί, γύρω από το Εθνικό Θέατρο υπήρχαν κάγκελα, τα οποία κάποιοι ξήλωναν και έγραφαν στους τοίχους με σπρέι, ενώ μπορούσε κανείς να δει τα σπασμένα τζάμια, αλλά και σοβάδες και τούβλα να πέφτουν. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για έναν τόπο να υπάρχει θεατρική ζωή, κρίνοντας και από την εμπειρία μου ως φοιτήτρια στην Πάτρα, όπου το εκεί ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αποτελούσε πάντα σημαντικό πολιτιστικό παράγοντα. Με μεγάλη μου θλίψη είδα όχι μόνο ότι αυτό δε συμβαίνει στη Ρόδο, αλλά και ότι η μακρά παράδοση του θεάτρου στο νησί δεν άφησε σπόρους δημιουργίας πίσω της. Αυτό είναι ανησυχητικό νομίζω, μετά από τόσα χρόνια δράσης να μην έχει ανθίσει ούτε μία επαγγελματική ομάδα…
Λίγες μέρες πριν έρθω στο νησί, βρήκα στο facebook μία ομάδα με το όνομα ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΔΟΥ. Τα μέλη της ετοιμάζουν μία συνάντηση μεθαύριο, Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, για να συζητήσουν το πώς μπορούν να οργανωθεί μία ομάδα εθελοντών και να δραστηριοποιηθεί για τη διάσωση του Θεάτρου. Από τα σχόλια των μελών της ομάδας, μαθαίνω πως εκεί είχε σκηνοθετήσει ακόμα και ο Κατράκης, τη δεκαετία του ’70. Διαβάζω την αγωνία των κατοίκων για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, για κάτι το τόσο αυτονόητο: τη διάσωση ενός στολιδιού. Την αγανάκτησή τους για το ότι έχει εγκριθεί κονδύλι για τη δημιουργία αποθήκης για να μεταφερθούν τα πράγματα του Εθνικού Θεάτρου κι όχι για να σωθεί το ίδιο το Θέατρο. Τη θλίψη τους για το ότι πολλά ακόμα στολίδια του νησιού, όπως η Ροδιακή Έπαυλη και το σινεμά Ρόδον, φαίνεται ότι θα έχουν την ίδια μοίρα αν δεν αλλάξει κάτι.
Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το άρθρο, γιατί γράφοντας όλα τα παραπάνω αισθάνομαι ότι έχω να κάνω με μία κλασική περίπτωση αδιαφορίας από το κράτος, απαξίωσης των πολιτιστικών θεσμών και γραφειοκρατικής δυσκοιλιότητας. Ελπίζω ολόψυχα να μπορέσει να προχωρήσει η διαδικασία διάσωσης του Θεάτρου, για να διαψευστεί η εμπειρία μου πως σε καιρό κρίσης, το πρώτο πράγμα που πλήττεται είναι ο πολιτισμός.
Υ.Γ. Τις φωτογραφίες τις δανείστηκα από τη σελίδα της ομάδας στο facebook.
Tο είδαμε: http://meandrhodes.wordpress.com/
Το ζήτημα είναι ότι από τότε που έκλεισε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., το καταπληκτικό κτίριο του Εθνικού Θεάτρου της Ρόδου ρημάζει. Από τις λίγες πληροφορίες στο site του Υπουργείου (πολύ λίγα στοιχεία υπάρχουν online για το Θέατρο) βρίσκω τα εξής:
Tο Εθνικό Θέατρο Ρόδου κυριαρχεί με τον όγκο του στην Πλατεία Δημαρχείου και είναι μοναδικός συνδυασμός “διεθνούς στυλ” και “φασιστικού στυλ”. Αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα δείγματα κανναβικής τεχνολογίας (Finta pietra) και υαλοπλίνθων, σε ελληνικό έδαφος. Εντυπωσιακή είναι η σκηνή του με το μεγάλο βάθος και ύψος. Διαθέτει επίσης μεγάλη αίθουσα εξώστη, θεωρεία για επισήμους, φουαγιέ και μπαρ. Κτίσθηκε το 1937, από άγνωστο αρχιτέκτονα και ονομαζόταν “Teatro Puccini”. Το κτήριο στην εποχή του ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα θέατρα, ικανό να φιλοξενεί ακόμα και όπερες (όπως και φιλοξένησε).Όταν έμαθα για την τοποθέτησή μου στη Ρόδο, δεν ήξερα ότι το Θέατρο δε λειτουργεί, νόμιζα ότι θα μπορώ να βλέπω παραστάσεις. Το Σεπτέμβριο που έφτασα στο νησί, γύρω από το Εθνικό Θέατρο υπήρχαν κάγκελα, τα οποία κάποιοι ξήλωναν και έγραφαν στους τοίχους με σπρέι, ενώ μπορούσε κανείς να δει τα σπασμένα τζάμια, αλλά και σοβάδες και τούβλα να πέφτουν. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για έναν τόπο να υπάρχει θεατρική ζωή, κρίνοντας και από την εμπειρία μου ως φοιτήτρια στην Πάτρα, όπου το εκεί ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αποτελούσε πάντα σημαντικό πολιτιστικό παράγοντα. Με μεγάλη μου θλίψη είδα όχι μόνο ότι αυτό δε συμβαίνει στη Ρόδο, αλλά και ότι η μακρά παράδοση του θεάτρου στο νησί δεν άφησε σπόρους δημιουργίας πίσω της. Αυτό είναι ανησυχητικό νομίζω, μετά από τόσα χρόνια δράσης να μην έχει ανθίσει ούτε μία επαγγελματική ομάδα…
Λίγες μέρες πριν έρθω στο νησί, βρήκα στο facebook μία ομάδα με το όνομα ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΔΟΥ. Τα μέλη της ετοιμάζουν μία συνάντηση μεθαύριο, Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, για να συζητήσουν το πώς μπορούν να οργανωθεί μία ομάδα εθελοντών και να δραστηριοποιηθεί για τη διάσωση του Θεάτρου. Από τα σχόλια των μελών της ομάδας, μαθαίνω πως εκεί είχε σκηνοθετήσει ακόμα και ο Κατράκης, τη δεκαετία του ’70. Διαβάζω την αγωνία των κατοίκων για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, για κάτι το τόσο αυτονόητο: τη διάσωση ενός στολιδιού. Την αγανάκτησή τους για το ότι έχει εγκριθεί κονδύλι για τη δημιουργία αποθήκης για να μεταφερθούν τα πράγματα του Εθνικού Θεάτρου κι όχι για να σωθεί το ίδιο το Θέατρο. Τη θλίψη τους για το ότι πολλά ακόμα στολίδια του νησιού, όπως η Ροδιακή Έπαυλη και το σινεμά Ρόδον, φαίνεται ότι θα έχουν την ίδια μοίρα αν δεν αλλάξει κάτι.Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το άρθρο, γιατί γράφοντας όλα τα παραπάνω αισθάνομαι ότι έχω να κάνω με μία κλασική περίπτωση αδιαφορίας από το κράτος, απαξίωσης των πολιτιστικών θεσμών και γραφειοκρατικής δυσκοιλιότητας. Ελπίζω ολόψυχα να μπορέσει να προχωρήσει η διαδικασία διάσωσης του Θεάτρου, για να διαψευστεί η εμπειρία μου πως σε καιρό κρίσης, το πρώτο πράγμα που πλήττεται είναι ο πολιτισμός.
Υ.Γ. Τις φωτογραφίες τις δανείστηκα από τη σελίδα της ομάδας στο facebook.
Tο είδαμε: http://meandrhodes.wordpress.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου