O Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού Θεσσαλονίκης Σπύρος Πέγκας και ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας (Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε.) σας προσκαλούν στα εγκαίνια της έκθεσης των εικαστικών-βραβευθέντων στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Παράλληλοι Δρόμοι»:
Ειρήνη Βαζούκου (ζωγραφική) - Ολυμπία Λέντσιου Μανταλέρη (γλυπτική) - Γιώργος Τουλκερίδης (χαρακτική) - Δημήτρης Τσιάντας (αγιογραφία)
Ειρήνη Βαζούκου (ζωγραφική) - Ολυμπία Λέντσιου Μανταλέρη (γλυπτική) - Γιώργος Τουλκερίδης (χαρακτική) - Δημήτρης Τσιάντας (αγιογραφία)
που θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012 και ώρα 19.30 στην Casa Bianca, Β. Όλγας 180 & Θεμ. Σοφούλη, Θεσσαλονίκη.
το κείμενο περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης "Παράλληλοι Δρόμοι"οργάνωση: Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης / Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε, Casa Bianca Θεσσαλονίκη, 16-30 Ιανουαρίου 2012
Γράφει η Πόλυ Χατζημάρκου...
Η εικαστική γυναικο-γεωγραφία της Ειρήνης Βαζούκου
Τη δουλειά της Βαζούκου την παρακολουθώ χρόνια. Γνωριστήκαμε όταν αναζητούσα καλλιτέχνες για το εικαστικό πρόγραμμα Μο.Τέ.Ρ. στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη Ρόδο. Δέκα χρόνια μετά από εκείνη τη συνεργασία, συνεχίζω να ‘βουτάω’ στις εικαστικές της ενότητες, στις νέες και παλαιότερες ζωγραφικές εμμονές της, στο αυθαίρετο των εικόνων-ονείρων και στο αθέατο που τελικά γίνεται απτό πάνω στους καμβάδες της.
Τη δουλειά της Βαζούκου την παρακολουθώ χρόνια. Γνωριστήκαμε όταν αναζητούσα καλλιτέχνες για το εικαστικό πρόγραμμα Μο.Τέ.Ρ. στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη Ρόδο. Δέκα χρόνια μετά από εκείνη τη συνεργασία, συνεχίζω να ‘βουτάω’ στις εικαστικές της ενότητες, στις νέες και παλαιότερες ζωγραφικές εμμονές της, στο αυθαίρετο των εικόνων-ονείρων και στο αθέατο που τελικά γίνεται απτό πάνω στους καμβάδες της.
Ο μίτος για τη νέα ενότητα «Γυναίκες» άρχισε να ξετυλίγεται με αφορμή τον Πανελλήνιο Εικαστικό Διαγωνισμό του ΣΚΕΤΒΕ με θέμα «Παράλληλοι Δρόμοι» τον περασμένο Μάιο. Το ομότιτλο ζωγραφικό της έργο, το οποίο και η Καλλιτεχνική Επιτροπή βράβευσε, απεικονίζει πέντε γυναίκες από διαφορετικούς πολιτισμούς και παραδόσεις να στέκονται σε ισάριθμες λωρίδες δρόμου. Το «ομιχλώδες» φόντο στον εικονιστικό βιότοπο διατηρεί το αίνιγμα. Συναντιούνται κάπου αυτοί οι δρόμοι για να γίνουν Ένα? Υπάρχει κάποιος συμπαντικός ιστός που να συνδέει, για παράδειγμα, τη δυτική εργαζόμενη -με τον χαρτοφύλακα στο χέρι- με την γυμνόστηθη αφρικανή ιθαγενή ή όλα είναι παράλληλοι δρόμοι –ή καλύτερα, κούρσες- ζωής που δεν τέμνονται κοινωνικά ή ιδεολογικά? Τελικά σ’ αυτή την παράδοξη εθνογραφική αναπαράσταση, οι γυναίκες πάλλονται σαν σε μια δραματική συγχορδία άσπρου και μαύρου. Γίνονται νότες πάνω σε ένα πεντάγραμμο αντιθέσεων που τελικά μετατρέπεται σε μια εκρηκτική συστοιχία, θυμίζοντάς μας κάτι από Χαλίλ Γκιμπράν όταν σημείωνε «να στέκεστε δίπλα αλλά όχι πολύ κοντά, σαν τις χορδές που πάλλονται ταυτόχρονα…».
Το θηλυκό βίωμα εν γένει είναι ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συνολικό έργο της ζωγράφου. Ένα άλλο, δομικό, στοιχείο είναι η μεταφυσική αίσθηση. Εκείνες οι εξαϋλωμένες μορφές που λαμβάνουν, τροποποιούν και τελικά αποβάλλουν νοήματα του ‘φαίνεσθαι’, προτείνοντας νέες κοσμικές εκδοχές μιας θηλυκής γεωγραφίας. Στη σειρά αυτών των σύγχρονων «αγιογραφιών», το ασήμαντο ή καθημερινό καταλαμβάνει μνημειώδη θέση και οι γυναίκες γίνονται ηρωίδες που αναδύουν μια πολυσχηματική ευλαβικότητα. Στο έργο «Καθαρίστρια στο νηπιαγωγείο», η γυναίκα είναι στημένη όρθια στη μέση του κάδρου σαν στρατιώτης σε στάση προσοχής. Η έκφραση στο πρόσωπό της μειλίχια, ίσως με μια μικρή θλίψη. Η Βαζούκου βγάζει από την εικαστική φαρέτρα το όπλο της ηρωίδας: μια ποταπή σκούπα. Στο πεδίο μάχης, με τις μολυβί-μωβ μινιατουρίστικες τουαλέτες του νηπιαγωγείου και τις μικρές χαρακιές-αντανακλάσεις, η ηρωίδα έχει επιτελέσει το έργο της -η αποστολή επετεύχθη. Το ίδιο συμβαίνει και με την «Καλή μαγείρισσα» με την κατακόκκινη ποδιά της, τα σχεδόν αδιόρατα φτερά αγγέλου και το λευκό φως πίσω της που ‘καίει’ τον πραγματικό χώρο για να τον μεταμορφώσει συναισθηματικά. Στην αυτο-προσωπογραφία «Πορεία ζωής», η Βαζούκου εγκιβωτίζει σε τέσσερα ζωγραφισμένα κάδρα, εντός των καμβάδων, τα ομοιώματά της. Σε παρόμοια στάση, ο εαυτός-ρέπλικα παίζει με το παρόν και το μέλλον –τη σαρκική αλλοίωση με το πέρασμα του χρόνου- για να ταξιδέψει ως θηλυκός Οιδίποδας προς το εσωτερικό φως.
Παίζοντας με το χώρο (εξωτερικός, εσωτερικός ή φαντασιακός), με το χρόνο, με τους ρόλους των μορφών, με πρωτότυπους συνδυασμούς ψυχρών και θερμών χρωμάτων, με τη στιβαρή πυκνότητα ή τη διαφάνεια, η Βαζούκου στήνει ένα γερά δεμένο υφάδι συναισθημάτων και πραγμάτων, μια εικαστική στρωματογραφία δηλούμενων και άρρητων.
Πόλυ Χατζημάρκου
Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό
Δεκέμβριος 2011
Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό
Δεκέμβριος 2011
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου