Ο Cottu σε όλο το βιβλίο του γράφει με ένα λογοτεχνικό ύφος, σαν στο προσωπικό του ημερολόγιο και πάντα κάνει εμφανή μερικά σημάδια γαλλικό εθνικισμού (ο ίδιος ήταν Γάλλος αξιωματικός του ναυτικού).
Μιλάει για τους κατοίκους του νησιού με όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια θέλοντας έτσι να εξυψώσει την Γαλλική επιρροή στο νησί. Παρόλα αυτά μέσω του βιβλίου του φαίνεται πως ευχαριστιέται την την περιήγηση τους στην Ρόδο αφού του αρέσει πολύ σαν νησί...
Ο Cottu αποτυπώνει τις αναμνήσεις του από το νησί μας όσο λίγοι περιηγητές της Ρόδου. Η ηρεμία, οι αδιαμφισβήτητες ομορφιές, η αιώνια ησυχία όπως αναφέρει είναι χαρακτηριστικά του νησιού.
<< Μόλις φτάσαμε στη Ρόδο, μπροστά σε μια ακτή που χρύσιζε από τον λαμπρό ήλιο...>>
Έκανε, όπως ήταν λογικό, και αναφορά στην συντήρηση της παλιάς πόλης και συγκεκριμένα για διάφορα Γαλλικά εμβλήματα και οικόσημα, συγκεκριμένα αναφέρει:
<< Ξαναείδα εκεί τα οικόσημα που με τόση λύπη είδα στην Μάλτα [...] Στη Ρόδο αυτοί οι θυρεοί, λαξευμένοι σε άσπρο μάρμαρο και διατηρημένοι από αυτόν τον ουρανό που σεβάστηκε τον Παρθενώνα και τα Ελληνικά αγάλματα, ξεπροβάλλουν άθικτοι...>>
Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΘΕΑ...
Ο Γάλλος περιηγητής της Ρόδου, πολλές φορές περιγράφει και την θέα που έβλεπε από διάφορα βουνά της του νησιού.
<< ... σύντομα εμφανίστηκαν οι ζωηροί τόνοι της ημέρας [...] οι σποράδες πρόβαλλαν από τα κύματά, και το στενό της Σάμου διέγραφε ένα ακτινοβόλο εμπόδιο ανάμεσα στη Νίσυρο. Οι κοιλάδες της Ρόδου [...] άνοιξαν στο φως και έδειξαν τα βάθη τους, τα μυστικά τους περάσματα και τα δάση τους>>
Ο Γαλλικός εθνικισμός του Cottu.
Ο περιηγητής επηρεασμένος πλήρως από το κλίμα της εποχής και την κατάσταση που επικρατούσε με τις άλλες μεγάλες υπερδυνάμεις (Αγγλία, Αυστρία, Ρωσία) ψάχνει παντού στην Ρόδο τη Γαλλία. Πολλές φορές αδικεί το νησί και την Ελληνικότητα του λέγοντας πως αδίκως ψάχνει να βρει κάτι αρχαιοελληνικό ενώ ταυτόχρονα όσο ψάχνει αντί για ελληνικά σημάδια βρίσκει γαλλικά. Βέβαια εμείς σήμερα ως Ροδίτες γνωρίζουμε πολύ καλύτερα πως υπάρχουν πολλά Ελληνικότατα σημάδια στο νησί μας (ακρόπολη της Ρόδου, αρχαία Κάμειρος, κάστρο του Κλεόβουλου στην Λίνδο και άλλα πολλά).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα από το βιβλίο του Γάλλου:
<< Πρέπει να είναι κανείς ταξιδιώτης, μακριά από την πατρίδα του, για να καταλάβει τη μελαγχολική γοητεία που κυριεύει την ψυχή, όταν κάτω από ξένο ουρανό, μπροστά σε μια άγνωστη βλάστηση συναντάμε απροσδόκητα συντρίμμια που μας μιλούν για τους πατέρες μας και για αυτή την γαλλική δόξα διάσπαρτη παντού>>
Τι λέει για τους Τούρκους κατακτητές
Στους Τούρκους ο Γάλλος περιηγητής δεν καταλογίζει ότι γκρέμισαν κτήρια, αλλά ότι δεν έκτισαν τίποτα απολύτως. Χαρακτηριστικά αναφέρει:
<< ο Τούρκος, ήρθε να καθίσει πάνω στα χαλιά του, με τον ναργιλέ που καπνίζει ατάραχος πάνω στα ερείπια του κόσμου>>
Για τους Εβραίους
Ειδικά για τους εβραίους δεν δείχνει να έχει και την καλύτερη άποψη:
<< Ο εβραίος σκύβει το κεφάλι κάτω από το σηκωμένο μπράτσο του και σαν τον σκύλο έρχεται να κοιμηθεί μπροστά στον αφέντη του>>
Έχει τους εβραίους ικανούς να κάνουν τα πάντα για το χρήμα και πως:
<< Ποτέ πάνω σε αυτά τα ωχρά πρόσωπα δεν θα δει κανείς να προβάλλει το κοκκίνισμα της ντροπής>>
Για τους Έλληνες
Η άποψη του για τους Ροδίτες δεν είναι και η καλύτερη. Θεωρεί πως υποφέρουν με πολύ υπομονή την σκλαβιά, είναι πλεονέκτες και απείθαρχοι. Θεωρεί επίσης πως όπου υπάρχουν ταβέρνες που συχνάζουν Έλληνες είναι αιματοβαμένες από τους καβγάδες και την μέθη.
RODIUS
...εδώ μόνο καλά νέα!
Πληροφορίες από το πολύ καλό βιβλίο '' η Ρόδος τον 19ο αιώνα''.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου