ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ
Γιορτάζουμε σε μια ελεύθερη πατρίδα ή υπό κηδεμονία;
«Ο λαός της Δωδεκανήσου με επικεφαλής το Δήμαρχο Ρόδου γονυκλινής και με δάκρυα στα μάτια παρακολουθεί την πρώτη έπαρση της Κυανόλευκου εις το βωμό της πατρίδος μετά από 630 χρόνια σκλαβιάς. 31 Μαρτίου 1947»
Αυτά είναι τα λόγια που ερμηνεύουν το περιεχόμενο της πλέον ιστορικής φωτογραφίας από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, του αείμνηστου Αντώνη Πάχου.
Αυτά είναι τα λόγια που ερμηνεύουν το περιεχόμενο της πλέον ιστορικής φωτογραφίας από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, του αείμνηστου Αντώνη Πάχου.
Σε μια βδομάδα θα γιορτασθεί για μια φορά ακόμα η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα που πραγματοποιήθηκε την 7η Μαρτίου 1948. Με την χώρα σήμερα να κυβερνιέται από ένα πολιτικό σύστημα κατ επίφαση δημοκρατικό και πολιτικό προσωπικό εν πολλοίς ανίκανο και διεφθαρμένο. Ακούγεται τελευταία πως γύρω στους πενήντα είναι οι πολιτικοί που μέσα στο 2011, στις πλέον κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, φυγάδευσαν για σιγουριά τα χρήματα τους στο εξωτερικό.
Την ίδια στιγμή που με κλαυθμούς και οδυρμούς, προσπαθούσαν να πείσουν όλους εμάς, τους διαχρονικά αφελείς πολίτες, πως η χώρας μας για να μπορέσει να ξεφύγει την άτακτη χρεοκοπία, έχει ανάγκη να είναι κατατεθειμένο στις Ελληνικές τράπεζες και το τελευταίο μας ευρό. Πολιτικοί που παρότι τους εμπιστευτήκαμε με την ψήφο που μας ζήτησαν, μας οδήγησαν σήμερα στο γκρεμό της οικονομικής και κοινωνικής κατάπτωσης, 64 χρόνια μετά της κατά τα άλλα, ιστορικής μας Ενσωμάτωσης.
Για μέρες τώρα παρακολουθούμε το παιγνίδι της κολοκυθιάς με το ένα εκατομμύριο ευρώ του “βουλευτή”. Αλλά και για τα πολλά άλλα μικρότερα του εκατομμυρίου ποσά. Στα blogs κυκλοφορεί πλειάδα από ονόματα. Αλλά και στις παρέες, ψιθυρίζονται ακόμα περισσότερα. Όχι μόνο για αυτούς που τα φυγάδευσαν για να τα σώσουν. Αλλά και για πολιτικούς που επένδυσαν το πολιτικό τους μέλλον και την προοπτική της επανεκλογής τους κατά τις επόμενες εκλογές, στο “inside information”. Που παρείχαν “εμπιστευτική” υποτίθεται πληροφόρηση σε οικονομικά ισχυρούς πολιτικούς τους φίλους, προκείμενου να σπεύσουν για να πράξουν και εκείνοι το ίδιο. Που να το υποψιαστούν όταν γονυκλινής δάκρυζαν τότε, ο Δήμαρχος οι γονείς και οι παππούδες μας στη πλατειά του Δημαρχείου της Ρόδου, πως αυτό θα ήταν το πολιτικό προσωπικό της “μητέρας πατρίδας”. Τι άλλο μπορεί να συνιστά διάπραξη του αδικήματος της έσχατης προδοσίας;
Ως Δωδεκανήσιος, αισθάνομαι εφέτος πιο έντονη την επιθυμία να παρακολουθήσω την παρέλαση για τον εορτασμό της Ενσωμάτωσης. Επτά αιώνες από τότε που το νησί της Ρόδου πουλήθηκε στο Τάγμα των Ιπποτών του Άγιου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, πολλές είναι οι φορές που οι πρόγονοι μας αγωνίστηκαν για να αποτελέσει και αυτό τμήμα μιας μεγάλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που θα αποτελούσε συνέχεια ενός ένδοξου παρελθόντος και θα δημιουργούσε ένα λαμπρό μέλλον. Περιμένοντας μέχρι πότε θα έλθει αυτή η ώρα, έχασαν κάτω από ζυγούς και κατοχές τα πλέον δημιουργικά χρόνια της σύγχρονης Ευρώπης. Στερήθηκαν την αίσθηση του ατόμου να κατανόηση και να αλλάξει τον εαυτό του αναζητώντας ορθολογικές απαντήσεις, όπως αυτή καλλιεργήθηκε από τον Αναγεννησιακό Ουμανισμό. Τους έλειψαν οι ευκαιρίες να αναζητήσουν τον ορθολογισμό και την πρόοδο, αξιώνοντας αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δράσης, στους πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία και την εκπαίδευση που πρέσβευαν οι Διαφωτιστές. Αποκομμένοι δε από την λοιπή Ελλάδα, έμειναν μακριά και από τις αξίες του Νεοελληνικού διαφωτισμού. Που η σκέψη και αμφισβήτηση αποτελούσαν αρετές. Που οι πολίτες αναζητούσαν οικονομικές αλλαγές που θα τους φέρουν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Που η σοφία και η εξυπνάδα είναι αρετές και το καλό και το λογικό γίνονται ισάξια. Διαχρονικές αξίες που δυστυχώς σήμερα αποδεδειγμένα έχουν λείψει από εμάς, τους γηγενείς αυτού του νησιού.
Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο νιώθω πως αυτή η παρέλαση ίσως θα είναι και η τελευταία για την επέτειο της Ενσωμάτωσης. Ίσως για αυτό αισθάνομαι πως θέλω να αποτίσω “το ύστατο χαίρε” στα 64 χρόνια που περάσαμε με τους νέο-Έλληνες. Που ανέλαβαν την τύχη του όταν έφυγαν και οι τελευταίοι κατακτητές και ασχέτως αν ήταν φασίστες, πειρατές ή σταυροφόροι, για δικούς τους λόγους όλοι τον σεβάστηκαν, τον αγάπησαν, τον ανέδειξαν και τον παρέδωσαν φεύγοντας ηττημένοι, ως ένα πρότυπο ανάπτυξης και ποιότητας ζωής.
Θέλω να πω και εγώ μαζί με τα παιδιά των σχολείων που θα παρελάσουν, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στο Δάσκαλο. Που για 700 χρόνια διατήρησε την ελληνικότητα σε αυτό το τόπο, όπως μου την μετέδωσαν οι γονείς μου και την παραδίδω στα παιδιά μου. Θέλω να πω ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ στο Παπά, που δίδαξε τι θα πει Χριστιανική αγάπη και αλληλεγγύη, που έχω ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ Θέλω τέλος να ευχαριστήσω και αυτούς που εκπροσωπούν τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας που με την παρουσία τους στο νησί μας, επέτρεψαν σε εμένα και τα παιδιά μου να ζούμε με σιγουριά και τάξη.
Θέλω να πω και εγώ μαζί με τα παιδιά των σχολείων που θα παρελάσουν, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στο Δάσκαλο. Που για 700 χρόνια διατήρησε την ελληνικότητα σε αυτό το τόπο, όπως μου την μετέδωσαν οι γονείς μου και την παραδίδω στα παιδιά μου. Θέλω να πω ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ στο Παπά, που δίδαξε τι θα πει Χριστιανική αγάπη και αλληλεγγύη, που έχω ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ Θέλω τέλος να ευχαριστήσω και αυτούς που εκπροσωπούν τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας που με την παρουσία τους στο νησί μας, επέτρεψαν σε εμένα και τα παιδιά μου να ζούμε με σιγουριά και τάξη.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Αν αληθεύουν οι φήμες που φέρνουν πολιτικούς να έχουν φυγαδεύσει εκτός της χώρας το πλούτο τους, αν δεν είναι απλή συκοφαντία και πόλεμος λάσπης μεταξύ υποψηφίων, αυτό που ευρέως και εδώ συζητιέται, πως κάποιοι από το πολιτικό προσωπικό παρότρυναν και ενεθάρρυναν τους εύπορους συμπολίτες μας να ενεργήσουν αναλόγως, τότε με λύπη μου θα πω ότι εγώ, ο πολίτης αυτού του νησιού που πληρώνει το κόστος των πράξεων τους, δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να έχουν θέση στην εξέδρα τον επισήμων κατά την παρέλαση της 7ης Μαρτίου.
Παρότι είμαι ένας απλός πολίτης της Ρόδου, -και όχι “θεσμός” με δικαίωμα άποψης- επιθυμώ να ανέβουν εφέτος πάνω σε αυτή την εξέδρα και να τιμηθούν, μόνο όσοι αισθάνονται πως μπορούν να κοιτάζουν κατάματα τα παιδιά μας όση ώρα αυτά θα παρελαύνουν, για το μέλλον που τους παραδίδουμε. Μόνο όσοι αισθάνονται πως δεν ευθύνονται που ως έθνος Ελλήνων οδηγηθήκαμε στην απελπισία, προκαλώντας με τις δανειακές συμφωνίες επίσημη ανεργία 24% και σπρώχνοντας τέσσερα εκατομμύρια Ελλήνων στη κατηγορία της απόλυτης ένδειας. Εκεί έχουν θέση μόνο αυτοί που όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έπαιρναν μίζες και μπαξίσια, δεν συνέβαλαν με τον τρόπο που λειτουργούσαν στον εκμαυλισμό της κοινωνίας, δεν σιώπησαν στο μεγάλο πλιάτσικο της χώρας, τα οποία πληρώνουμε πανάκριβα σήμερα.
Μαζί με τους μαθητές θα βρίσκομαι και εγώ εκεί, όπως και δεκάδες συμπολίτες μας από ομάδες και κινήματα πολιτών, για να τους τιμήσουμε, στην 65η επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου.
Παρότι είμαι ένας απλός πολίτης της Ρόδου, -και όχι “θεσμός” με δικαίωμα άποψης- επιθυμώ να ανέβουν εφέτος πάνω σε αυτή την εξέδρα και να τιμηθούν, μόνο όσοι αισθάνονται πως μπορούν να κοιτάζουν κατάματα τα παιδιά μας όση ώρα αυτά θα παρελαύνουν, για το μέλλον που τους παραδίδουμε. Μόνο όσοι αισθάνονται πως δεν ευθύνονται που ως έθνος Ελλήνων οδηγηθήκαμε στην απελπισία, προκαλώντας με τις δανειακές συμφωνίες επίσημη ανεργία 24% και σπρώχνοντας τέσσερα εκατομμύρια Ελλήνων στη κατηγορία της απόλυτης ένδειας. Εκεί έχουν θέση μόνο αυτοί που όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έπαιρναν μίζες και μπαξίσια, δεν συνέβαλαν με τον τρόπο που λειτουργούσαν στον εκμαυλισμό της κοινωνίας, δεν σιώπησαν στο μεγάλο πλιάτσικο της χώρας, τα οποία πληρώνουμε πανάκριβα σήμερα.
Μαζί με τους μαθητές θα βρίσκομαι και εγώ εκεί, όπως και δεκάδες συμπολίτες μας από ομάδες και κινήματα πολιτών, για να τους τιμήσουμε, στην 65η επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου.
Δημήτρης Κούκουλας, Μέλος της ΑΜΚΕ “ECOMUSEUM RHODES”
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου