Χωρίς να έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ’ τις ομάδες της πρωτεύουσας, η Artious Dance Theater, αποτελεί την πρώτη επαγγελματική ομάδα σύγχρονου χωρού στην Ρόδο...Με το έργο «Απ’ το 1 έως το 9», οι 9 χορεύτριες φέρνουν νέα οπτικά ερεθίσματα, νέες φιλοσοφίες, νέα δεδομένα για τον χορό στο νησί, δίνοντας έμπνευση σε παλιούς, καινούργιους, Ρόδιους και μη!
από την Βαρβάρα Μπαρδακά.
Εκ μέρους της ομάδας, απαντάει η Μύριαμ Πεκμεστζή.
Τι έχετε δημιουργήσει μέχρι στιγμής ως Artius Dance Theater?
Το «Από το 1 έως το 9» ήταν η πρώτη μας ολοκληρωμένη παραγωγή. Έχουμε φτιάξει όμως μικρά δρώμενα. Το πρώτο μας δρώμενο ήταν στο 1οΑντιπυρηνικό φεστιβάλ Ρόδου τον Σεπτέμβριο του 2009, που έγινε υπό την αιγίδα του Παρατηρητηρίου Μεσογείου με τίτλο «Μιλώ σε σένα» και το 2οέγινε φέτος, το 2010 στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα θύματα τροχαίων που διοργάνωσε η «Ε.Υ.Θ.Υ.Τ.Α» Ρόδου με τίτλο «In My Breath”. Φέτος το 2011, συμπράξαμε μαζί με τον ΟΡΦΕΑ ΡΟΔΟΥ το «Φάντασμα της Όπερας», όπου χορέψαμε ένα μικρό κομμάτι κλασσικό μπαλέτο, και ένα μικρό κομμάτι σύγχρονο.
Πώς αντέδρασε ο κόσμος στα θεάματα αυτά?
O κόσμος είναι πολύ θετικός, του αρέσει αυτό που βλέπει, γενικά ακούμε θετικά σχόλια, κι αυτό μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε. Η Ρόδος έχει ανάγκη από μια επαγγελματική ομάδα χορού που να μπορεί να στηρίξει καλλιτεχνικά άρτιες παραγωγές. H αλήθεια είναι ότι στα νησιά του Αιγαίου, είμαστε λίγο στο περιθώριο και δεδομένης της κρίσης που υπάρχει τον τελευταίο καιρό, ο δήμος φέρνει όλο και λιγότερα πράγματα…
Το «Φάντασμα της Όπερας» ήταν μια πάρα πολύ καλή απόπειρα, κάτι διαφορετικό. Είναι καλό να προσφέρουμε ολοκληρωμένα θεάματα τον κόσμο της επαρχίας. Πέρα από την εύκολη διασκέδαση, θα πρέπει να υπάρχει κι η ψυχαγωγία, το έντεχνο. Συγκεκριμένα στη Ρόδο, υπάρχουν πολλοί, εξαιρετικοί καλλιτέχνες, που ενωμένοι μπορούν να προσφέρουν πολλά στο κοινό της Δωδεκανήσου και όχι μόνον.
Το «Από το 1 έως το 9» ήταν η πρώτη μας ολοκληρωμένη παραγωγή. Έχουμε φτιάξει όμως μικρά δρώμενα. Το πρώτο μας δρώμενο ήταν στο 1οΑντιπυρηνικό φεστιβάλ Ρόδου τον Σεπτέμβριο του 2009, που έγινε υπό την αιγίδα του Παρατηρητηρίου Μεσογείου με τίτλο «Μιλώ σε σένα» και το 2οέγινε φέτος, το 2010 στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα θύματα τροχαίων που διοργάνωσε η «Ε.Υ.Θ.Υ.Τ.Α» Ρόδου με τίτλο «In My Breath”. Φέτος το 2011, συμπράξαμε μαζί με τον ΟΡΦΕΑ ΡΟΔΟΥ το «Φάντασμα της Όπερας», όπου χορέψαμε ένα μικρό κομμάτι κλασσικό μπαλέτο, και ένα μικρό κομμάτι σύγχρονο.
Πώς αντέδρασε ο κόσμος στα θεάματα αυτά?
O κόσμος είναι πολύ θετικός, του αρέσει αυτό που βλέπει, γενικά ακούμε θετικά σχόλια, κι αυτό μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε. Η Ρόδος έχει ανάγκη από μια επαγγελματική ομάδα χορού που να μπορεί να στηρίξει καλλιτεχνικά άρτιες παραγωγές. H αλήθεια είναι ότι στα νησιά του Αιγαίου, είμαστε λίγο στο περιθώριο και δεδομένης της κρίσης που υπάρχει τον τελευταίο καιρό, ο δήμος φέρνει όλο και λιγότερα πράγματα…
Το «Φάντασμα της Όπερας» ήταν μια πάρα πολύ καλή απόπειρα, κάτι διαφορετικό. Είναι καλό να προσφέρουμε ολοκληρωμένα θεάματα τον κόσμο της επαρχίας. Πέρα από την εύκολη διασκέδαση, θα πρέπει να υπάρχει κι η ψυχαγωγία, το έντεχνο. Συγκεκριμένα στη Ρόδο, υπάρχουν πολλοί, εξαιρετικοί καλλιτέχνες, που ενωμένοι μπορούν να προσφέρουν πολλά στο κοινό της Δωδεκανήσου και όχι μόνον.
Πόσο σημαντικός είναι ο χορός ως εκπαίδευση και διαδικασία για τα νέα παιδιά της Ρόδου?
Είμαστε πάνω από 20 χορεύτριες και δασκάλες χορού στη Ρόδο. Τα παιδιά που διδάσκονται χορό παίρνουν πράγματα που ίσως πολύ δύσκολα θα πάρουν από άλλες ασχολίες τους. Το να μαθαίνεις να πειθαρχείς, να συνεργάζεσαι είναι πολύ σημαντικό, η συνεργασία στη σημερινή εποχή είναι απαραίτητη για να προχωράει κι ο τόπος. Η ανταγωνιστική διάθεση που κυριαρχεί, κάνει το παιδί να ξεχνάει να επικοινωνήσει με το «μέσα» του. Ο χορός βάζει το μυαλό , το πνεύμα και το σώμα σε μια «σιωπηρή συμφωνία»,σε ολοκληρώνει. Μέσα απ’ την ομάδα, παρασύρουμε τα παιδιά να δουν το χορό επαγγελματικά πλέον, γιατί όταν ένα παιδί που μένει στη Ρόδο, βλέπει ότι υπάρχει η πιθανότητα στο μέλλον να χορέψει σε μια επαγγελματική ομάδα χορού του δίνει κίνητρο να το δεί λίγο πιο σοβαρά.
«Από το 1 έως το 9».
Αρχικά ,ο τίτλος ήταν αυτός επειδή ήμασταν 9 κορίτσια, αργότερα διαλέξαμε τη μουσική των Joy Jackson and Friends, ένα μουσικό album βασισμένο στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Παράλληλα, βασιστήκαμε και στη φιλοσοφία του Γκουρτζίεφ, ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ύπαρξη τριών δυνάμεων, την ενεργητική, την παθητική και την συμφιλιωτική. Έτσι η σκέψη ότι όλα αυτά που υπάρχουν στο σύμπαν και στη ζωή οφείλονται στην ύπαρξη αυτών των τριών δυνάμεων, ήρθε να συμπληρωθεί με τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Το έργο στηρίχθηκε στο πώς 9 κοπέλες, πάνω σε μια σκηνή συνδιαλέγονται και εξομολογούνται η κάθε μια τη δική της επιθυμία, που ξέφυγε από το μέτρο της κι έγινε ένα “μικρό αμάρτημα”. Έτσι μετά την εξομολόγηση, έρχεται και η συμφιλίωση. Ένα έργο που απευθύνεται στο σύγχρονο άνθρωπο, πως να συμφιλιωθούμε με τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, και να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Τα πάθη πρέπει να υπάρχουν και πρέπει να τα ζούμε στο μέτρο , όπως στο μέτρο πρέπει να πατάει κι ένας χορευτής.
Ποιο είναι το «αμάρτημα» που αντιμετωπίζει πιο έντονα ένας χορευτής?
Είμαστε πάνω από 20 χορεύτριες και δασκάλες χορού στη Ρόδο. Τα παιδιά που διδάσκονται χορό παίρνουν πράγματα που ίσως πολύ δύσκολα θα πάρουν από άλλες ασχολίες τους. Το να μαθαίνεις να πειθαρχείς, να συνεργάζεσαι είναι πολύ σημαντικό, η συνεργασία στη σημερινή εποχή είναι απαραίτητη για να προχωράει κι ο τόπος. Η ανταγωνιστική διάθεση που κυριαρχεί, κάνει το παιδί να ξεχνάει να επικοινωνήσει με το «μέσα» του. Ο χορός βάζει το μυαλό , το πνεύμα και το σώμα σε μια «σιωπηρή συμφωνία»,σε ολοκληρώνει. Μέσα απ’ την ομάδα, παρασύρουμε τα παιδιά να δουν το χορό επαγγελματικά πλέον, γιατί όταν ένα παιδί που μένει στη Ρόδο, βλέπει ότι υπάρχει η πιθανότητα στο μέλλον να χορέψει σε μια επαγγελματική ομάδα χορού του δίνει κίνητρο να το δεί λίγο πιο σοβαρά.
«Από το 1 έως το 9».
Αρχικά ,ο τίτλος ήταν αυτός επειδή ήμασταν 9 κορίτσια, αργότερα διαλέξαμε τη μουσική των Joy Jackson and Friends, ένα μουσικό album βασισμένο στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Παράλληλα, βασιστήκαμε και στη φιλοσοφία του Γκουρτζίεφ, ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ύπαρξη τριών δυνάμεων, την ενεργητική, την παθητική και την συμφιλιωτική. Έτσι η σκέψη ότι όλα αυτά που υπάρχουν στο σύμπαν και στη ζωή οφείλονται στην ύπαρξη αυτών των τριών δυνάμεων, ήρθε να συμπληρωθεί με τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Το έργο στηρίχθηκε στο πώς 9 κοπέλες, πάνω σε μια σκηνή συνδιαλέγονται και εξομολογούνται η κάθε μια τη δική της επιθυμία, που ξέφυγε από το μέτρο της κι έγινε ένα “μικρό αμάρτημα”. Έτσι μετά την εξομολόγηση, έρχεται και η συμφιλίωση. Ένα έργο που απευθύνεται στο σύγχρονο άνθρωπο, πως να συμφιλιωθούμε με τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, και να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Τα πάθη πρέπει να υπάρχουν και πρέπει να τα ζούμε στο μέτρο , όπως στο μέτρο πρέπει να πατάει κι ένας χορευτής.
Ποιο είναι το «αμάρτημα» που αντιμετωπίζει πιο έντονα ένας χορευτής?
Ο χορευτής, όπως όλος ο κόσμος θα έρθει αντιμέτωπος με όλα. Αλλά κυρίως με την ματαιοδοξία του, γιατί ο άνθρωπος που μπαίνει σε διαδικασία προβολής , μπορεί να ξεφύγει και να ζητάει μάταιες δόξες. Βέβαια όσο προχωράει κι εμβαθύνει ένας καλλιτέχνης τόσο πιο απλός γίνεται και αναζητά πιο ουσιαστικά πράγματα. Να προσφέρει ουσιαστικό έργο στην κοινωνία όπου ζει ,κι όχι να προβάλει τον εαυτό του.
Όσο αφορά τον χορό, υπάρχουν μερικά απαρχαιωμένα συστήματα καθώς και προκαταλήψεις όσο αφορά την ηλικία, το βάρος. Πιστεύετε ότι όλα αυτά πρέπει ν’ αλλάξουν?
Τα πράγματα τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολύ στην Ελλάδα. Ο κόσμος ψάχνει συνέχεια πιο απλούς τρόπους έκφρασης. Ο χορευτής που θ’ ασχοληθεί με το κλασσικό, έχει συγκεκριμένο δρόμο που θα πρέπει ν’ ακολουθήσει. Ο σύγχρονος χορευτής δεν χρειάζεται συγκεκριμένες σπουδές, έχει να κάνει περισσότερο με το Performing Art. Το σύγχρονο αναφέρεται στην σύγχρονη πραγματικότητα, η οποία είναι πολυποίκιλη. Το κάθε σώμα μπορεί να εξυπηρετεί μια διαφορετική λογική , αίσθηση ή ταχύτητα. Για ν’ ανταπεξέλθεις στη σύγχρονη ζωή πρέπει να έχεις δυνατό σώμα και μυαλό για να μπορείς να τρέχεις στην καθημερινότητά σου. Γι’ αυτό και το σύγχρονο έχει φτάσει σε overdose καταστάσεις. Ανά πάσα στιγμή πάνω στη σκηνή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, όπως και σύγχρονη πραγματικότητα.
«Για μας ο χορός είναι ανάσα, ανάγκη, τρόπος ζωής, προτεραιότητα. Ένα σώμα έχει την αίσθηση της όσφρησης, της όρασης, της γεύσης, της ακοής , της αφής και της κιναίσθησης, δηλαδή την αίσθηση που έχει ένα σώμα να κινήται στο χώρο. Όσοι ασχολούνται με το χορό, έχουν ανεπτυγμένη αυτή την αίσθηση και όταν δεν υπάρχει αυτή, είναι σαν να μην μπορούν να να δούν, ν΄ ακούσουν. Κάτι λείπει. Ο Einstein είπε πως οι χορευτές είναι οι αθλητές του Θεού και νομίζω πως αυτό τα λέει όλα»
- Artius Dance Theater-
Ζουρούδη Καίτη, Ηλιού Ανίτα, Μανιώτη Μαρία, Ορφανίδη Μαρία, Πατλάκα Στεφανία, Πεκμετζή Μύριαμ, Τσικούρη Νίκη, Φερδεκλή Βίκη,Van – leeuwen Monica.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου